Zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD) to złożone zaburzenie neurorozwojowe, które zwykle pojawia się w pierwszych trzech latach życia; jest wynikiem zaburzenia neurologicznego, które wpływa na normalne funkcjonowanie mózgu, wpływając na rozwój w obszarach interakcji społecznych i komunikacji (Dunn i Leitschuh, 2006). Uczniowie z autyzmem mają trudności z interakcjami społecznymi, komunikacją i wykorzystaniem informacji sensorycznych. Istnieje wiele terapii poświęconych poprawie komunikacji, zdolności poznawczych i motorycznych dzieci z autyzmem. Jedną z form terapii dziecka z niepełnosprawnością rozwojową jest sport.
Umożliwienie dziecku udziału w zabawnych grach otworzy drogę do nowych doświadczeń życiowych, a jednocześnie dodatkowo wzbogaci zdolności motoryczne, komunikacyjne i koordynacyjne, ponieważ uznaje się, że uprawianie sportu lub aktywność fizyczna pomaga nie tylko w utrzymaniu dobrej kondycji ale może również zwiększyć poczucie własnej wartości, rozwinąć umiejętności społeczne oraz poprawić zdrowie psychiczne i ogólne samopoczucie. Jednak dziecko z autyzmem może wykazywać zdolności motoryczne, sprawność fizyczną, zachowania związane z uczestnictwem i funkcje intelektualne, które są poniżej oczekiwanego zakresu dla danego wieku (Auxter, Pyfer i Huetig, 2005). W rezultacie nauczyciele wychowania fizycznego mogą czuć się nieprzygotowani do nauczania dzieci z autyzmem (Kelly i Block, 2001) oraz do pełnego uwzględnienia ich w programie nauczania ogólnego wychowania fizycznego (GPE). Co więcej, większość klas wychowania fizycznego jest bardzo zróżnicowana pod względem zdolności i umiejętności uczniów, a badania wykazały, że dzieci z autyzmem mogą być opóźnione w rozwoju fizycznym, tracić umiejętności ruchowe, wykazywać niezdarność ruchową i słabo uzyskiwać wyniki w pomiarach sprawności (Reid i Collier, 2002).
Z tych powodów dzieci z autyzmem mogą być wykluczone z pełnego uczestnictwa w zajęciach grupowych i grach zespołowych (Schwartz, Billingsley i McBride, 2005). Wreszcie, chociaż wszyscy nauczyciele napotykają wyzwanie związane z kontrolowaniem niewłaściwego zachowania uczniów, Ci, którzy uczą wychowania fizycznego uczniów niepełnosprawnych, zazwyczaj stają przed jeszcze większymi wyzwaniami, ponieważ dzieci niepełnosprawne często przejawiają zachowania, z którymi trudno sobie poradzić (Block, 2007; Hodge, Lieberman i & Murata, 2012; Loovis, 2011;). Na przykład uczniowie niepełnosprawni mogą przejawiać trudne zachowania, takie jak agresja, buntowniczość, mówienie poza kolejnością lub przerywanie oraz bycie poza zadaniem. Ponadto motywowanie tych uczniów do udziału jest często trudne. Nauczycielom wychowania fizycznego często brakuje wystarczającego przeszkolenia w zakresie zarządzania zachowaniem. Ze wstępnych badań przeprowadzonych przez konsorcjum wynika, że tylko 9% nauczycieli wychowania fizycznego czuje się przygotowanych do nauczania uczniów z ASD, a tylko 12% uważa, że ich szkolenie w zakresie zarządzania zachowaniem jest odpowiednie. Ponadto żadne badania naukowe opisane w literaturze nie dotyczyły obecnego stanu tych praktyk w UE.
