Η διαταραχή του φάσματος του αυτισμού (ΔΦΑ) είναι μια σύνθετη νευροαναπτυξιακή διαταραχή που εμφανίζεται συνήθως στα τρία πρώτα χρόνια της ζωής- είναι αποτέλεσμα μιας νευρολογικής διαταραχής που επηρεάζει τη φυσιολογική λειτουργία του εγκεφάλου, επηρεάζοντας την ανάπτυξη στους τομείς της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και της επικοινωνίας (Dunn & Leitschuh, 2006). Οι μαθητές με αυτισμό αντιμετωπίζουν δυσκολίες στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, στην επικοινωνία και στη χρήση των αισθητηριακών πληροφοριών. Υπάρχουν πολυάριθμες θεραπείες που αποσκοπούν στη βελτίωση των επικοινωνιακών, γνωστικών και κινητικών δεξιοτήτων των παιδιών με αυτισμό. Μια μορφή θεραπείας για ένα παιδί με αναπτυξιακή αναπηρία είναι ο αθλητισμός.
Επιτρέποντας στο παιδί να συμμετέχει σε διασκεδαστικά παιχνίδια θα ανοίξει ο δρόμος για νέες εμπειρίες ζωής και ταυτόχρονα θα εμπλουτίσει περαιτέρω τις κινητικές, επικοινωνιακές και συντονιστικές δεξιότητες, καθώς είναι ευρέως αναγνωρισμένο ότι η ενασχόληση με τον αθλητισμό ή τη σωματική δραστηριότητα όχι μόνο βοηθάει στη διατήρηση της φυσικής κατάστασης και της ευεξίας μας, αλλά μπορεί επίσης να αυξήσει την αυτοεκτίμηση, να αναπτύξει κοινωνικές δεξιότητες και να βελτιώσει την ψυχική υγεία και τη γενική ευεξία. Ωστόσο, ένα παιδί με αυτισμό μπορεί να εμφανίζει κινητικές δεξιότητες, γυμναστικές επιδόσεις, συμπεριφορές που σχετίζονται με τη συμμετοχή και διανοητικές λειτουργίες που βρίσκονται κάτω από το αναμενόμενο εύρος για μια δεδομένη ηλικία (Auxter, Pyfer, & Huetig, 2005).
Ως αποτέλεσμα, οι καθηγητές φυσικής αγωγής μπορεί να αισθάνονται ανεπαρκώς καταρτισμένοι για να διδάξουν τα παιδιά με αυτισμό (Kelly & Block, 2001) και να τα συμπεριλάβουν πλήρως στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της φυσικής αγωγής. Επιπλέον, τα περισσότερα τμήματα φυσικής αγωγής είναι πολύ διαφορετικά όσον αφορά τις ικανότητες και τις δεξιότητες των μαθητών και επίσης έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά με αυτισμό μπορεί να καθυστερούν στη σωματική τους ανάπτυξη, να χάνουν κινητικές δεξιότητες, να παρουσιάζουν κινητική δυσκινησία και να σημειώνουν κακή βαθμολογία στις μετρήσεις φυσικής κατάστασης (Reid & Collier, 2002).
Για τους λόγους αυτούς, τα παιδιά με αυτισμό μπορεί να αποκλείονται από την πλήρη συμμετοχή σε ομαδικές δραστηριότητες και ομαδικά αθλήματα (Schwartz, Billingsley, & McBride, 2005). Τέλος, αν και όλοι οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν την πρόκληση του ελέγχου της ανάρμοστης συμπεριφοράς των μαθητών, εκείνοι που διδάσκουν φυσική αγωγή σε μαθητές με ειδικές ανάγκες συνήθως αντιμετωπίζουν ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις, επειδή τα παιδιά με ειδικές ανάγκες συχνά παρουσιάζουν συμπεριφορές που είναι δύσκολο να διαχειριστούν (Block, 2007- Hodge, Lieberman, & Murata, 2012- Loovis, 2011- ). Για παράδειγμα, οι μαθητές με αναπηρίες μπορεί να επιδεικνύουν προκλητικές συμπεριφορές, όπως επιθετικότητα, προκλητικότητα, να μιλούν χωρίς να παίρνουν σειρά ή να διακόπτουν και να είναι εκτός δραστηριότητας. Επιπλέον, η παρακίνηση αυτών των μαθητών για συμμετοχή είναι συχνά δύσκολη.
Επιπλέον, οι δάσκαλοι φυσικής αγωγής συχνά δεν έχουν επαρκή κατάρτιση στη διαχείριση της συµπεριφοράς. Από την προκαταρκτική έρευνα που διεξήγαγε η κοινοπραξία, διαπιστώθηκε ότι μόνο το 9% των καθηγητών φυσικής αγωγής θεωρούν ότι είναι προετοιμασμένοι να διδάξουν μαθητές με ΔΦΑ και μόνο το 12% πιστεύει ότι η εκπαίδευσή τους στη διαχείριση της συμπεριφοράς είναι επαρκής.
